Dinsdagochtend vroeg verzamelde klas 3VC zich voor de les levensbeschouwing bij het kort geleden onthulde Nationaal Holocaust Namenmonument. De zon scheen, het was nog heel stil en diep onder de indruk verspreidden de leerlingen zich, alleen of in groepjes, door het labyrint van 102.000 namen. De docent had een korte uitleg gegeven en opdrachten uitgedeeld die later in de klas uitgewerkt zullen worden. Maar er waren ook leerlingen die een persoonlijke missie hadden. Ze zochten hun familienaam, of de namen van kinderen die tijdens de oorlog in hun huis gewoond hadden. De meesten legden een wit steentje neer bij een naam die hun trof. Vaak waren dat kinderen of pubers van hun eigen leeftijd. Over twee dingen waren we het allemaal eens; goed dat dit monument er is, na zoveel jaar. Dat je kunt zien hoeveel mensen er schuilgaan achter dat abstracte getal van slachtoffers. En er zit waarheid in het joodse gezegde “zolang je naam genoemd wordt, ben je niet vergeten.”
